Uit de AnnuNu Sagen

Lang lang geleden leefde er een vrouw genaamd Tamara. Ze leefde in een community op een terrein van asfalt. Ze had een bijzondere gave. Tamara kon heroes herkennen. Elke dag zocht ze op elke plek waar ze was naar hun verhalen. Op een dag, terwijl ze rondliep, hoorde ze een verdrietige melodie. Het was de melodie van Koen op zijn Klavier. Normaal speelde hij altijd vrolijke noten, maar die was hij kwijtgeraakt. Ook Koen wilde een hero zijn. Maar naar hem werd niet geluisterd, terwijl zijn verhaal zo waardevol was. Tamara voelde sterk de drang om naar Koen te luisteren, maar hij was voor haar ver weg. Ze verzamelde al haar moed om de afstand naar Koens muziek te overbruggen. Tamara wist dat nabijheid de sleutel was tot succes. Onderweg vroeg ze andere mensen uit de community mee om naar Koen te gaan en hem te horen en te zien. Onderweg was daar Kristiaan, een rustige, bedacht- zame held die – galant als hij was – alles deed om verbinding te maken tussen verhalen en werkelijkheid. Hij ontmoette Willemijn, een stille denker die open stond om anderen te leren kennen. Kristiaan en Willemijn deelden een verhaal en wilden hun koffer met ervaring meenemen richting de muziek. Ze kwamen Larissa tegen die een vervoersmiddel stond te regelen waardoor de trip iets comfortabeler werd en de klim naar de sombere klaviermuziek op de berg wat minder zwaar werd. Als er dreigingen onderweg waren was daar Marloes, die er positief naar keek en met een oplossing kwam of de technische Luc, die zich niet gek liet maken en hulp bood waar nodig. 

Ze waren halverwege toe het ineens stil was op de berg. Of... waren ze verkeerd gereden? Ze kwamen gelukkig bij een halte Brigitte tegen om ze de weg te wijzen. Zij stond daar samen met Desiree, die de mensen aan het denken zette: ‘Wat als we er zijn, hoe gaan we dan met Koen om, hoe zorgen we dat hij zich vei- lig voelt?’ ‘Ik heb een idee.’ zei Bart, ‘Laten we er voor zorgen dat Koen zijn muziek voor zich laat spreken, dat is een taal die we allemaal begrijpen.’ Daphne bekeek de boel van een afstand en begon een plannetje op papier te zetten waarin iedereen een rol heeft, maar vooral zijn/haar kwaliteit in kon zetten. Iedereen leek zich in te willen zetten voor dit plan, maar de vermoeidheid en onzekerheid sloeg toe. Daar was ineens de elfachtige Lise met haar positieve invloed. Ze motiveerde iedereen weer met behulp van de magische, aanstekelijke energie van Mijke. Ze waren bijna bij Koen die ze weer sombertjes hoorden spelen. Ze hadden nog een spannende horde te nemen. Toestemming vragen aan de grote, wijze Winfried. Lichtelijk gespannen klopten ze bij hem aan en wat bleek: hij was al lang op zoek naar een manier om Koen op te vrolijken. Hij stond helemaal open voor de mooie plannen van deze community. Samen namen ze de laatste hobbel. 

Allemaal namen ze iets mee om zichzelf voor te stellen aan Koen, zodat hij voelde dat ze met goede bedoelingen kwamen. En wat gebeurde er... De aanwezigheid, nabijheid en verbondenheid maakten dat Koen zijn hart opende en ‘I HAVE A VOICE’ begon te spelen. De hele buurt liep uit om deze prachtige muziek te horen. De deuren van het leegstaande gebouw gingen open, de kerkklok sloeg 8.30 uur en ze waren allemaal een HERO vanaf dat moment.

HERE
EVERY DAY
READY

ON TIME

Moraal van dit verhaal: met jouw persoonlijkheid en passie draag je bij en doe je er toe.

BE YOUR OWN HERO

Lees alle sagen