Uit de AnnuNu Sagen

Vandaag horen we een verhaal dat ons meeneemt naar het ontstaan van een fenomeen dat overal op de wereld plaatsvind, maar zelden word gezien zoals hier. Het ontstaan hiervan begon in een land hier niet ver vandaan, om precies te zjn 3,5 uur. Al kan het soms voelen als een 12 uur durende reis. 14 dappere ontdekkers gingen op zoek naar onderwijs voor leerlingen. Zij waren goed voorbereid en hadden allerlei attributen meegenomen voor deze tocht. Om zich in te leven in de doelgroep verloren zij al deze attributen en reisden zij vanaf dat moment met een onzichtbare koffer. Waar de leerlingen een hoop bagage hadden, waren de ontdekkers nu juist licht bepakt. 

Zij reisden naar een land dat in opkomst was. Een rauw land vol regen, onweer en waar de mensen het zwaar hadden. Toch waren er andere landen waar het nog erger was en mensen vluchten daarom hiernaartoe voor hulp. Gelukkig had dit land een leider (laten we hem een koning noemen) die deze moeilijkheden zag. Hij bedacht een plan, een plan dat gaat over: veiligheid, ouderparticipatie, zicht op thuis, zorgen dat je je volk kent en daarmee zorgen dat alle hulp naar jou toekomt om het volk te helpen. De koning wilde een land voor alle volken, waar eten was voor de armen en waar gesproken kon worden over overeenkomsten en verschillen.

Door de koning en zijn plan werd dit land een voorbeeldland met goede resultaten en successen vanuit bewezen studies. Dit zorgde ervoor dat het land kon groeien, het volk met plezier ging leren en mensen zich na lange tijd weer veilig voelde. Waarbij de armoede helaas zichtbaar bleef. De ontdekkers konden tijdens hun reis dromen, dromen over ideeën voor hun eigen land. In deze dromen dachten zij na over:

• een samenwerking tussen de onderwijskansen- scholen voor een naschools programma;
• extra mensen in de groep of bovenschools;
• kleinere groepen voor deze

Dit zou echter te mooi zijn, het klinkt haast als een sprookje. Daarom zien we hen straks in ieder geval:

• leerlingen verwelkomen in alle talen;
• aandacht hebben voor verschillende culturen;
• ouders betrekken in hun onderwijs;
• ruimte maken voor gesprekken over overeen- komsten en verschillen (racisme bespreken zonder racisme).

De rest blijft nog een droom, een mythe die nog wacht op zijn uitkomst. Maar als je goed oplet, je echt luistert, dan zijn er dagen dat je het even ziet en diep van binnen je hart een klein sprongetje maakt of de tranen achter je ogen branden. Deze momenten zitten gevangen in kleine dingen. Soms zie je het terug in een high five, een knuffel na een lange dag, in de lach van een kind of een oprechte “dank je wel juf of meester” wanneer je zorgt dat je het kind ziet en weet dat er een mooiere toekomst voor hem ligt dan zijn ouders hebben ervaren. Dat jij net dat verschil kan maken simpelweg door het kind te zien en zo een generatie aan trauma te doorbreken en hem of haar een eerlijk kans te geven. De mogelijkheid om in plaats van nachtmerries weer te dromen.

Dat gevoel kennen we allemaal, tenminste bijna allemaal. Het voelt alsof je na dagen strijden weer fris en als nieuw bent. Het gevoel van een onzichtbare koffer die plots zichtbaar is, waardoor je jezelf kan en mag zijn en eindelijk frisse kleding kan dragen. En daarmee is dit verhaal slechts het begin van het ontstaan van kansrijk onderwijs.

Lees alle sagen