Uit de AnnuNu Sagen
Een modern sprookje voor volwassen leerkrachten
Er was eens, in een kleine grote stad in Nederland, een bestuurssecretaris. Laten we haar B noemen. B was een wijze vrouw, met scherpe ogen en een warm hart voor onderwijs. Ze werkte in het kasteel van het bestuur, waar ze over de koninkrijken van scholen waakte. Maar B zag iets verdrietigs gebeuren. In het rijk van het onderwijs begon een kloof te groeien. Niet tussen bergen of rivieren, maar tussen ouders en school. Waar eens bruggen waren van vertrouwen en samenwerking, ontstonden nu muren van wantrouwen en misverstand. En sinds de vloek van Covid over het land was gegaan, leek het wel alsof iedereen zijn eigen eiland was geworden. Ouders, leerkrachten, schoolleiders – allen worstelend in hun eigen strijd. B voelde en wist: dit is niet hoe het zou moeten zijn.
Op een dag kreeg B de kans om met een groep dappere leerkrachten op studiereis te gaan naar een ver en groen land: Ierland. Daar hoorden ze over het DEIS-programma – een magisch programma dat hoop bracht in de wijken waar het leven soms zwaar was. Wat B daar zag, raakte haar diep. Ouders kwamen elke dag naar de school. Niet om te klagen of te controleren, maar omdat ze erbij hoorden. Ze werden gezien als waardevol. Niet als last, maar als kracht. En daar, in die Ierse scholen, liep een bijzonder persoon rond: de HSCL teacher. Een echte bruggenbouwer, die met hart en handen relaties smeedde tussen ouders, school en buurt.
B keek om zich heen en dacht: Waarom doen wij dit niet? Ze droomde van een Nederland waar scholen geen forten zijn, maar open huizen. Waar ouders binnenlopen met ideeën, handen en verhalen. Waar bruggenbouwers zorgen voor verbinding, begrip en samenwerking. Ze zag in haar droom hoe ouders hun talenten inzetten in de school. Hoe leerkrachten ontlast werden, hoe schoolleiders adem konden halen. Hoe het lerarentekort minder scherp voelde, omdat de gemeenschap mee droeg.
Maar was dit dan het happy end, zoals dat in sprookjes hoort te gaan? Nog niet. Dit is nu nog een droom. Maar zoals iedereen weet: een verandering begint met één moedige stap. Neemt de groep dappere leerkrachten die eerste stap? Ja, vast! En dan kunnen we zeggen: En zo leefden ze… onderweg naar geluk. Let’s go for it!
