Uit de AnnuNu Sagen
Er was eens…
Een juf die niet wist of ze nog wel juf wilde zijn. Haar werk met studenten gaf haar zoveel meer energie. Waarom dan niet meer voor de klas, wat was dat…? Na lang nadenken, oriënteren en veel gesprekken kwam er een nieuwe school op haar pad. De school die ze eigenlijk niet in gedachten had, maar waar ze geplaatst werd… Totaal buiten haar comfortzone, niet in de lijn met haar opvoeding en verleden… ’toeval’…?
Na een jaar vol avonturen en belevenissen op de school, bleek dat dit de uitdaging was die ze eigenlijk had gezocht en wat het plezier in haar werk weer terugbracht. De uitdaging bleef er wel iedere dag en ook de zorgen om de kinderen. Kan ik ieder kind bieden waar het recht op heeft’. De grootste prioriteit voor de juf; ben ik er voldoende voor ieder kind, ben ik het veilige baken dat nodig is om te groeien op elk vlak. Toch bleven er ook veel gedachten die haar onzeker maakten: Hoe kan ik dit nog beter doen? Wat heeft het kind nodig van mij? Doe ik het wel goed genoeg? Deze vragen bleven maar komen in haar gedachten. Ondanks het vertrouwen van het hele team. Want dat team waarin ze werkte was heel bijzonder! Echt een team: er met z’n allen zijn voor het kind en elkaar.
Het tweede jaar kreeg de juf het aanbod om mee te gaan naar Ierland. Een studiereis om inspiratie op te doen op onderwijskansenscholen, en daar te kijken naar het onderwijs en de ondersteuning. Wie had dit gedacht een aantal jaar geleden? Deze juf zou dan ‘alleen’ haar gezin achterlatend, met een groep ‘onbekenden’ op reis. Een reis om inspiratie op te doen voor het nieuwe werk wat ze sinds een paar jaar doet. Toch was er maar één gedachte die bij haar opkwam: doen!
En weet je wat, na het terugkomen van de reis wist ze een ding zeker: Dit is de plek waar ik hoor te werken! Werken op een school waar de kinderen haar zo hard nodig hebben. Haar passie en liefde voor kinderen. En wat deed ze haar werk toch eigenlijk goed, ze was in haar kracht gezet op deze school. Juist deze juf ziet de kinderen, is een veilig baken. Zorgt ervoor dat een ieder mag zijn wie hij of zij is. Sociaal emotioneel welbevinden met stip op nummer één zette. Precies zoals ze dit ook deed bij haar studenten: vertrouwen geven en er simpelweg alleen maar te zijn.
Vol nieuwe energie en nieuwe ideeën keerde zij terug naar Nederland. Om ook haar collega’s te vertellen hoe goed zij het allemaal doen, dat we vol vertrouwen de toekomst in kunnen gaan. Maar ook wel met de gedachte ‘we moeten er elke dag met zijn allen staan voor de kinderen’. En niet alleen wij, laten we de ouders alsjeblieft meer betrekken bij het onderwijs. Haal ze de school in, betrek ze, onderwijs ze en ga het samen doen! En ook met de goede raad: kijk vooral ook eens voorbij je eigen grenzen! Je kunt zoveel meer (hoe klein of groot je ook denkt) dan je zelf denkt!
Deze juf, juf Marloes, leefde nog lang, gelukkig én gezond!
