Uit de AnnuNu Sagen
Er was eens een school
Van buiten leek het een gewone school: bakstenen, speelplaats, digiborden. Maar ergens in de gang zat een onzichtbare deur. Alleen kinderen konden hem zien. En ze fluisterden erover. ‘Daarachter wonen onze ouders’ zei een meisje. ‘Ze kijken naar ons, maar niemand ziet ze’ zei een jongen. ‘Soms roepen ze iets, maar dat hoor je alleen als je écht luistert’ De leerkrachten snapten het niet. ‘Ik zie geen deur.’ ‘Ik hoor niets.’ ‘Ik heb het al druk genoeg.’
Tot op een dag een nieuwe leerkracht de school binnenwandelde. Ze kwamen net terug van een studiereis in Ierland. Toen ze de onzichtbare deur passeerde, bleef ze staan. Ze klopte. Tot ieders verbazing ging de deur open. Achter de deur zat geen geheim laboratorium, geen schatkamer... maar een heleboel ouders. ‘We zijn er al die tijd geweest,’ zeiden ze. ‘We willen helpen. We willen meedenken. Maar we moeten wel worden uitgenodigd.’
De juf schrok een beetje. ‘Maar hoe dan? Tienminutengesprekken? Teamvergaderingen?’ De ouders lachten. ‘Liever een warm welkom, een open vraag, een uitnodiging om iets te vertellen. We zijn geen bijlage, we zijn medespelers.’ Vanaf die dag ging de school open. Stapje voor stapje kwamen de ouders meer de school in. De leerkrachten wisten, dit gaat niet vanzelf, dit moet worden volgehouden.
Zo werden ouders gevraagd bij activiteiten, in de klas kijken. Ook worden externe organisaties betrokken en worden leerlingen actief gestimuleerd om mee te doen. En zo werd de deur beetje voor beetje meer zichtbaar.
