Uit de AnnuNu Sagen

Er was eens, in een land hier ver, ver vandaan een vrouw uit het hoge noorden van Nederland die na lang dromen en wensen haar leven omgooide om juf te worden. Het was geen makkelijke weg, maar haar voorlopige eindpunt op De Achtbaan in Soest was iedere stap waard. En toen de vrouw dacht dat het niet mooier kon kwam er een goede fee en die nam haar en een groep collega’s mee naar het land van mythen en sagen, om daar…. Nee ho stop, stop ook de muziek, sprookjes schrijven is niet aan mij besteed. Daar ben ik een te nuchtere Groningse voor. M’n eigen pad bewandelen is wel mijn ding en daarom hierbij mijn Groningse sprookje zonder mythische figuren, de doos van pandora en koningen die wel of niet konden slapen… En jullie hebben mazzel, dit sprookje is in het Nederlands en niet in het Grunnegs…

Gelijke kansen daar ga ik voor, met dat streven heb ik een paar jaar geleden alles wat ik in mijn werkende leven kende achter me gelaten en ben ik het onderwijs ingestapt. Om diezelfde reden werk ik ook graag op een onderwijskansenschool. Geweldig dus om de aanpak in Ierland te mogen gaan zien als het gaat om kansengelijkheid! Jammer dat dat zonder schone onderbroeken moest omdat de boze bagagefee ervoor had gezorgd dat mijn koffer nooit in Ierland aankwam, maar vooruit… 

DEIS, EDNIP, HSCL, tijdens de voorbereidings- bijeenkomsten duizelde het me nog, maar geweldig om de afgelopen dagen op de scholen hier te hebben gezien hoe het vorm krijgt. Zo zag ik mooie inspirerende dingen: prikkelarme ruimtes, kleine klassen, twee mensen op één klas, het betrekken van alle culturen, samen zingen. Maar van andere zaken schrok ik eerder: waar is het groen op de schoolpleinen? Maar ook de kakofonie van teksten en afbeeldingen op de muren en natuurlijk de gescheiden jongens en meisjesscholen. Dat het nog bestaat!? 

Maar wat me toch wel het meeste aan het denken heeft gezet, omdat we daar ook echt een uitdaging op De Achtbaan in hebben is de ouderbetrokkenheid. We willen het zo graag: betrokken ouders, want we weten wat het oplevert. Als ouders actief betrokken zijn bij school en het leerproces van hun kind, heeft dit een positieve invloed op de ontwikkeling van het kind. Maar we krijgen het maar zo lastig voor elkaar. Geven we misschien te snel op? Ik hoorde in Ierland vooral dat het gewoon lang duurt: het opbouwen van een relatie kost tijd. En natuurlijk hebben ze hier de hscl teacher, een situatie die natuurlijk niet direct te vertalen is naar onze praktijk. Geweldig om te zien, maar dus niet morgen toepasbaar bij ons. Wat ik wél meeneem is het out of the box denken dat ik heb gezien op de scholen, met haarverzorgingslessen voor ouders en het upcyclen van meubels. Hoewel het wellicht vreemd lijkt met haarverzorging bezig te zijn, gaat het natuurlijk om de laagdrempeligheid en veiligheid van zulke activiteiten. Haarverzorgingslessen zijn een manier om ouders de school binnen te halen en ‘huiswarm’ te laten worden. Dus misschien moeten we toch een beetje anders gaan denken op school als het gaat over ouderbetrokkenheid en het vooral ook echt meer tijd geven. En hoewel wij geen hscl-teacher hebben, komen we dan misschien een stapje verder in de relatie met de ouders van onze leerlingen. Een relatie die uiteindelijk een positief effect zal hebben op onze leerlingen.

Als we stapje voor stapje experimenteren met wat we in Ierland hebben gezien, dan kunnen we hopelijk voor ónze kinderen zeggen: en ze leefden nog lang en gelukkig… ;)

Ondersteund door muziek: Derek & Branden Fiechter – Bridge to Faerie Realm

Lees alle sagen